Edo było wielokrotnie niszczone przez pożary, z których najbardziej katastrofalne było Wielkie Pożary Meireki w 1657 r. (w którym zginęło około 100 000 osób). W okresie Edo wybuchło około 100 pożarów (większość z nich rozpoczęła się przypadkowo, często szybko eskalując i rozprzestrzeniając się po dzielnicach drewnianych machin, które były ogrzewane pożarami węgla drzewnego. W latach 1600-1945 Edo / Tokio było niwelowane co około 25-50 lat przez pożary, trzęsienia ziemi, tsunami, wybuchy wulkanów lub wojnę (patrz mapa Edo).

 

Okres Edo odpowiada okresowi panowania szogunatu Tokugawa (1603-1867), który wybrał Edo (obecnie Tokio) na swoją stolicę (patrz mapa Edo), dawną stolicą cesarską jest Kioto. Okres Edo charakteryzował się polityką izolacji kraju, zwaną sakoku, która miała na celu ustanowienie władzy politycznej poprzez zakazanie wymiany ze światem zewnętrznym i ucieczkę od niebezpieczeństwa, jakie stanowiła skłonność Europejczyków do szerzenia chrześcijaństwa.